Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Κάτω από τα σκεπάσματα

Είναι παντού σκοτεινά.Αυτό το σκοτάδι δεν με φοβίζει.Με γαληνεύει.Η ζεστασιά τους μου δείνει κουράγιο.Κουράγιο για το αύριο.Και πάλι θέλω να χαλαρώσω.Αυτά τα σκεπάσματα ήταν πάντα κοντά μου.Πάντα με ζέστεναν.Πόσα δάκρυα είχα ρείξει επάνω τους?πόσα χαμόγελα?πόσα μυστικά άραγε?
και η μυρωδιά τους είναι μαγική.ένα άρωμα οιείο.ένα άρωμα που με συντρωφέυει  για όλη μου την ζωή.είναι σαν να λέμε ότι το κρεβάτι μου είναι ο κόσμος μου.τα σκεπάσματά μου το κάλημα των μυστικών μου.Και πράγματι ηρεμώ πάνω σε αυτά.
Όλα τα  σημαντικά πράγματα τις ζωής μ,ου έχουν περάσει από εκεί.Ολες οι φίλες μου,τα μυστικά τους και τα δικά μου,ο θυμός τους και ο δικός μου,η λύπη μου αλλά και η δικιά τους.
Περνούσαν οι μέρες ψίνοντας ζαχαρωτά με τον αναπτήρα(Ι κ Η), πέρνοντας με απόκριψη κάποιους ξένους έτσι για την πλάκα,ακούγοντας τα μεγαλύτερα μυστικά των κολητων μου,φτιάχνωντας τα μαλλιά και τα νύχια μίας άλλης φίλης μου μπλόκερ(Σοφ**),και τέλος μένοντας μόνη στο σκοτεινό αυτό δωμάτιο σκεφτώμενη το παρελθόν και το μέλλον.
Υπήρχαν και άλλες στιγμές.Οι στιγμές που ήθελα να ήσουν εσύ εκεί μαζί μου.Να μου χαιδεύεις τα μαλλιά και να μου ψυθιρίζεις λόγια γλυκά.Να σκούπιζες τα δάκρυά μου με τα δάχτυλά σου και να χαίδευες τις καμπύλες του προσώπου μου.Να με φιλούσες.Ένα φιλί μαγικό και γλυκό.Και έτσι θα μου χάριζες την μεγαλύτερη γαλήνη και ηρεμία που θα μπορούσα ν αελπίζω.Όμως ξέρεις κάτι μετράω τα χαμόγελα και τα δάκρυα πάνω από αυτά τα σκεπάσματα.Τα χαμόγελα είναι περισσότερα και έτσι πρέπει να είναι.Αυτά πρέπει να θυμάμαι.
                                                                                                          για πάντα δική σου
                                                                                                 αιώνια δική σου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου