sweet dance..

Σήμερα θα σας μιλήσω για μια ανάρτηση τελείως διαφορετική...χαχα μία ανάρτηση που μπορώ να πώ ότι σημαίνει πολλά στην μικρή ζωούλα μου!!<3αν και ποτέ δεν περίμενα ότι θα συμαίνει!!

dance...είμαι μόλις 1,5 χρόνο στο κλίμα αλλά είδη με έχει κάνει να τον ερωτευτώ παράφορα!!αρχίζει σαν χόμπι..και μην μου πείτε ότι δεν είναι έτσι...και εγώ έτσι το άρχισα..αλλά μετά κατάλαβα τί πραγματικά έχει σημασία..

όταν πατάς τα πόδια σου πάνω στην κατάμαυρη σκηνή..και βλέπεις τόσσες χιλιάδες ανθρώπους που έχουν έρθει για να σε δουν να χορεύεις..αλλά ξαφνικά μόλις βάζουν την μουσική να πέζει όλα από σκοτεινά γίνονται αόρατα..γίνονται θολά...τα πόδια ου καίνε είναι  σαν να θέλουν να σου σκίσουν την σάρκα και να βγούν έξω..αλλά με την πρώτη νότα τα πάντα σταματάνε ..ο χτύπος της καρδιάς σου γίνεται ποιο έντονος και η ανδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο...τα χέρια σου γίνονται αυτόνομα.δεν μετράει τίποτα παρά μόνο τα πόδια σου..που κινούνται μαγικά από μόνα τους γιατί ξέρουν πολύ απλά τί πρέπει να κάνουν..δεν τα καθοδιγείς εεσύ αυτά καθοδιγουν εσένα..

και ξεχνάς τί βρίσκεται από πάνω..περπατάς και το μόνο που κάνεις είναι να αφήνεις την μουσική να σου μιλήσει..έστω και για μία στιγμή...και στο τέλος όταν τελείωσεις και πέσεις αγανακτησμένη dead πάνω στην σκηνή αφήνεις το χειροκρότημα να σε ανατριχιάσει...αφήνεις τα πάντα να φανούν φωτεινά..(και τις μικρές ψιθυριστές φωνούλεςς τον φίλων σου επίσης χαχαχαχ σ'αγαπάμε<3)

έχει αρχίσει και χτίζεται μία ζωή...οι γονείς είναι οι καθηγήτριες και το τραγούδι....τα αδέρφια είναι οι συνχορεύτριές μου...και περνάμε ωραία...αν εξερέσεις τις τουμπες που τρώμε κάθε φορά^_^<3

Και έτσι απλά από ένα χόμπι καταντάει καθημερινότητα...ζωή<3 μία ζωή που θέλω πολύ να ζήσω...

μία ζωή που έχει και το σύγχρονό μέσα της...

Πληγωμένη..

Σε κοιτούσα από εκεί....
Με κοίταξες και εσύ...με αυτά τα μελαγχολικά μάτια..
Σε πέτυχα όμως...σε έπιασα να με κοιτάς..και τότε σου χαμογέλασα..
ένα απλό χαμόγελο με τόσα μυστικά..με τόση θλίψη για χαμόγελο..
το ξέρω  πως κάνω λάθος..το ξέρω πως είσαι λάθος..όμως τα λάθη με ελκύουν.πάντα το έκαναν..και μετά?μετά τί?σε είχαν περιτρυγηρίσει τόσοι...είχα πέσει στην σιωπή..
δεν άκουγα τίποτα παρά μόνο την χροιά της φωνής σου..τίποτα άλλο δεν μετρούσε για μένα..
το μόνο που ήθελα ήταν να έρθεις κοντά μου... ήθελα μόνο μία αγγαλιά..ένα χαμόγελο..
ένα φιλί..και τα πήρα..όμως δεν ήταν δικά μου..
Σε κοιτούσα από εκεί..μα δεν ήμουν η μόνη..
Με κοίταξες και εσύ..αλλά όχι μόνο εμένα...
περίμενα να με κάνεις να νιώσω κάτι..ίσως και να περίμενα λίγη αποκλειστικότητα..
αλλά δεν την πήρα..εναντιθέτως συνέβη το αντίθετο..μπορεί να είμαι εγωίστρια..αλλά νομίζω πως εσύ με κάνεις να είμαι...φέρομαι σαν παιδί..ναι αυτό είμαι..και δεν είναι όμορφο..ούτε αστείο..δεν είσαι πια κάτι απλό για εμένα..είσαι κάτι παραπάνο..μία καθημερινότητα..
Και ναι λοιπόν δεν ανταμίφθηκα..γύρισα σπίτι και το μόνο που γευόμουν ήταν η πικρή γεύση της ταπείνωσης..ένιωθα μελαγχολία..ένιωθα μοναξιά..μου είχες πάρει τα πάντα..πώς μπόρεσα να σχηματίσω ελπίδα?και γενικά νομίζω πως δεν μπορούμε να σχηματίσουμε καμία ελπίδα...
είμαστε από 2 διαφορετικούς κόσμους...αν και ο δικός μου έλκει τον δικό σου ....ποτέ δεν θα παύουν να υπάρχουν εμπόδια..τα οποία είναι πέρα από τις δυνάμεις μου..
δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω.....
Ξέρω πολύ καλά τί πιστεύεις...νομίζεις ότι με ένα σου χαμόγελο μπορείς και κρίβεις την θλίψη σου..στους άλλους πιάνει..σε εμένα όμως όχι..Ξέρω πως νίωθεις..είσαι κουρασμένος..σε έχουν κουράσει οι καθημερινές κουλτούρες της ζωής σου..νιώθεις ποιο μεγάλος από ότι είσαι γιατί μόνο και μόνο οι καταστάσεις που περνάς είναι πολλές για να αντέξει ένας έφηβος..και σε καταλαβαίνω..\\
προσπαθώ τουλάχιστων..
Σε κοιτούσα από εκεί..αλλά δεν ήταν τα δικά μου τα μάτια που σε κοιτούσαν με λατρεία..ήταν κάποιας άλλης...ξένης..και όχι μόνο μίας..
Με κοίταξες και εσύ..χαμογέλασες αλλά εγώ ήξερα πως αυτό το χαμόγελο δεν ήταν δικό μου..
Και μετά κατάλαβα..ίσως να μην πρέπει να είμαστε μαζί..ίσως να μην είναι γραφτό..ίσως να μην μου αξίζεις ή να μην σου αξίζω..ποιος ξέρει?πάντως να ξέρεις ότι εγώ παραιτούμαι..παύω να προσπαθώ για εμάς..θα είσαι αόρατος για εμένα όπως είμαι και εγώ αόρατη για εσένα..
                                                                                                                   αντίο λοιπόν...για πάντα...

Γλυκός θάνατος..!

Κάθε σκοτεινή μου ανάμνηση είναι το δικό σου φως ...κάθε τι που με πληγώνει εσένα σου αρέσει..κάθε σ αγαπώ έχει διαφορετική έννοια πάντα για σένα...κάθε μου δάκρυ αντιπροσωπεί ένα σου χαμόγελο...κάθε μου χαμόγελο αντιπροσωπεί την δική σου θλίψη..κάθε μου ελπίδα είναι η δική σου απογοήτευση..και κάθε μου απογοήτευση είναι το ππαραθυράκι τηςς ζωής σου που ψάχνεις απεγνοσμένα..

   Και για αυτό σ'αγαπώ...πάντα με τραβούσε το διαφορετικό....το αντίθετο..εκπροσωπείς το ναρκωτικό μου..ναι αυτό είσαι για μένα..ένας γλυκός θάνατος..ένας θάνατος που πρέπει na τον υποστώ καθημερινά...
  Και αυτό είναι που μου αρέσει..θέλει τόλμη..κουράγιο..επιμονή και πείσμα για να είμαστε μαζί..θέλει δύναμη κάτι που εγώ διαθέτω και θα διαθέτω για πάντα..θέλει δάκρυα...αν και αυτό δεν αρέσει και πολύ αλλά έχω αύθονα από αυτά επίσης...πρέπει να τα υποστώ όλα..πρέπει να ξεπεράσω τις δυσκολίες και να κοιτάξω την θετική πλευρά..
  Και η ερώτηση είναι ..."δεν πληγώνομαι?"...
Ξέρετε πόσσες φορές θέλω να τα παρατήσω..ξέρετε πόσσες φορές πιστεύω  ότι μία λέξη είναι η σωτηρία μου?(χωρισμός)όμως έτσι δεν είναι και η αγάπη?πονάει μεν αλλά ανταμίβεσαι..πρέπει να προσπαθείς με νύχια και με δόντια να τον-την κρατήσεις κοντά σου..και αυτό δεν είναι εύκολο..
 υπάρχει και ο εύκολος δρόμος..μπορείς και έχεις και δεύτερη επιλογή..και αυτή είναι το μικρό τερατάκι στο βάθος του μοιαλού σου που σου λέει ότι μπορείς να βρεις και καλύτερο από αυτόν..
 Όμως δεν το αφήνω να νικήσει...πάντα θα με τραβούν τα δύσκολα..άρα τα σωστά..όχι ότι δεν έχω όρια..όρια υπάρχουν...και η λέξη τλειώσαμε υπάρχει..όμως είναι ο τελετέους άσσος στο μανίκι μου..
 και πρέπει αν συμβούν πολλά για να τον χρησημοποιήσω..
Και ξαναπάω πάλι πίσω..είναι ο γλυκός μου θάνατος...κάτι που με σκοτώνει άλλα με γλυκό τρόπο..κάτι που με τραβάει και που με κάνει να θέλω να τα δώσω όλα..όλα για το τίποτα...κάτι που θέλω να γευτώ..κάτι που θέλω να ζήσω όποιο και αν είναι το τίμημα..και αυτό είναι που με σκοτώνει γλυκά...με πληγώνει ώσπου να λυγίσω..είναι μία δύναμη που με τραβάει ώσπου να πέσω..είναι κάτι που με χτυπάει ώσπου να πονέσω..και αυτό είναι και η αγάπη..
 Αυτήν την στιγμή γράφω και η καρδιά μου χορεύει σαν τρελή..είμαι μπερδεμένη με όλο αυτό το ζήτημα..πολλά είναι τα πράγματα που με απασχολούν και με πληγώνουν άρα πολλά είναι και τα δάκρυα που ρίχνω αυτήν την στιγμή..γιατί παρόλο που φωνάζω στον εαυτό μου να αντέξει εκείνος καταρέει..παρόλο που θέλω να μείνω μαζί σου κάτι με τραβάει να φύγω..παρόλα τα όσα είπα και πάλι έχω αμφιβολίες για ΕΜΑΣ... ?και όλο αυτό ξέρεις γιατί συμβαίνει?γιατί είμαι μόνη μου..δεν έχω βοήθεια από κανέναν..δεν έχω από κάπου να πιαστώ...και έχω και κάτι άλλο να σου πω...δεν ξέρω που ανήκει η καρδιά μου είναι δική σου ή μήπως όχι?..τελικά όμως ένα μετράει..κάτι που έχεις παραλύψει εδώ και καιρό...κάτι που έχεις καταφέρει μόνος σου..?σε έναν γλυκό θάνατο...στον γλυκό θάνατο της σχέσης μας.