Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Πληγή

  Έχω ένα μεγάλο κακό...Κάνω πολύ εύκολα όνειρα...ελπίδες...και μετά πληγώνομαι... συνέχεια.. παντοτινά...
  Είναι ειρωνικό..Να το κάνω αυτό συνέχεια και συνέχεια να πληγώνομαι...και δεν σταματάω...δεν σταματάω να ελπίζω και να κάνω όνειρα..
  Είναι ανώφελο...Δεν πετυχαίνω τίποτα..απλά η ψυχή μου τυρανιέται ανώφελα..βγαίνω εκτός προγράμματος..nock out....
 Και μετά χαραμίζω..δάκρυα...ελπίδες..χαμόγελα..δεν είναι δίκαιο..
   Ποιοι είναι αυτοί που το κάνουν αυτό?γιατί έρχονται και μου ταράζουν την ζωή σαν να είναι κάτι απλό και κάτι ασήμαντο?αλλά ξεχνάνε μία μικρή λεπτομέρια εδώ μιλάμε για εμένα!!για την ΖΩΗ ΜΟΥ..δεν μπορείς να το κάνεις αυτό!
     Να έρχεσαι να διαταράσεις την ψυχραιμία μου και την ηρεμία μου και να με γεμίζεις αμφιβολίες και αν..αν..αν...
 Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό..είναι άδικο..γιατί μου πέρνεις τα δάκρυα?γιατί με αναστατώνεις?γιατί μπήκες στην ζωή μου? γιατί δεν με βοηθάς?
   Υπάρχουν όντως μικροί πρίγκιπες όπως λέει και ο φίλος μας ο Πάνος?εγώ γιατί δεν βρίσκω κανέναν?Και γιατί εγώ πληγώνομαι συνέχεια?
     Και βλέπετε καταλήγω μόνη μου με σκέψεις...γιατί να πρέπει να πληγώνομαι εγώ συνέχεια και όχι οι άλλοι?γιατί να μου το κάνει εμένα αυτό?
   Πώς μπορείς και το κάνεις αυτό?Να υπόσχεσαι και να χαμογελάς?Πώς μπορείς?Πώς μπορείς να με κοιτάς ακόμα στα μάτια ενώ ξέρεις το κακό που μου κάνεις?
  Γιατί βασικά?Γιατί να με νοιάζεις τόσο?Γιατί σου δίνω σημασία?Γιατί να πληγώνομαι από εσένα?Εσένα που κανονικά μου είσαι ξένος...
Εσένα που κανονικά έπρεπε να σε ξεπεράσω και να μην σου δώσω σημασία..Εσένα που έπρεπε να καταλάβω πως δεν είμαι για σένα...ψάχνεις κάτι διαφορετικό?γιατί το έκανες τότε αυτό σε εμένα?Δεν έπρεπε..Δεν ήταν σωστό να φτιάξω όνειρα..γιατί μου τα διάλυσες..γιατί σταμάτησα να ελπίζω σε εσένα..με μία σου λέξη τα κατάστρεψες όλα!!Όχι ότι σε νοιάζει βέβαια..τόσες άλλες θα βρείς...
  Δεν υπάρχει λύτρωση..Δεν θα ξεφύγω από την τρύπα που με έχεις βάλει...πως θα φύγω από τον λαβίρυνθο χωρίς κουβάρι?
 Και μετά προσπαθώ να χαμογελάω..να σε κοιτάω και να γελάω σαν να μην συμβαίνει τίποτα..ενώ στην πραγματικότητα πέταξες μία πέτρα στην τωρινή σπασμένη γυάλινη καρδιά μου.
 Δεν θα σε ξαναπιστέψω ποτέ...μ'ακούς?


                                                                                     Ποτέ...........

Κεράσια

    Καθόμουν που λέτε προχτές και προσπαθούσα να διαβάσω Ελένη(αν και δεν τα κατάφερα) και εκείνη την στιγμή μπαίνει μες στο δωμάτιο η μαμά μου με ένα πιάτο κεράσια...
   Καθώς διάβαζα για την  Ελένη που και που γευόμουν ένα κεράσι και άφηνα την γεύση τους να με παρασύρει..Και τότε παρατήρησα κάτι..Τα κεράσια είναι σαν την ζωή..Παράλογο?
  κοιτούσα επίμονα τα ανοιχτόχρωμα κεράσια.Αν και είμαστε σίγουροι ότι τα ανοιχτόχρωμα κεράσια δεν περιέχουν σκουλήκια ή δεν είναι χαλασμένα  δεν έχουν την ίδια γεύση με τα σκουρόχρωμα.Είναι στεγνά και ξινά,ενώ τα σκουρόχρωμα κεράσια αν και ξέρουμε ότι μπορεί να είναι χαλασμένα ρισκάρουμε να τα γευτούμε...να αφήσουμε το άρωμα και την γλυκιά γεύση τους να μας κατακλείσει..
   Έτσι είναι και η ζωή..Ή την ζούμε χωρίς χρώμα και χαρά..Χωρίς ρίσκους και κίνδυνο..Μία ήρεμη ζωή με ήρεμες απολαύσεις και ακίνδυνες κινήσεις...Ή ζούμε μία ζωή ανδρεναλίνης,μία ζωή με κίνδυνο,μία ζωή με ρίσκο..
  Τα ανοιχτόχρωμα κεράσια είναι για τους ανθρώπους που αναζητούν την ηρεμία,που δεν θέλουν να διαφέρουν από το σύνολο,που δεν ψάχνουν κάτι το διαφορετικό..
  Τα σκουρόχρωμα κεράσια συμβολίζουν τους ανθρώπους με ζωντάνια..Τους ανθρώπους που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν νέα και διαφορετικά πράγματα..Τους ανθρώπους που τους αρέσει η διαφορά,που τους αρέσει η έννταση και ο κίνδυνος..Οι άνθρωποι αυτοί που ξέρουν τι θα πει ζωή.
              Προσωπικά στο πιάτο μου είχαν μείνει μόνο τα ανοιχτόχρωμα κεράσια! ;)
   

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

D' you breathe the name of your savior
           in your hour of need
and taste the blame if the flavor
   should remind you of greed
 of implication,insinuation and ill will,
            till you cannot lie still
in all this turmoil,before red cape
  and foil come closing in for a kill
     Come feed the rain
Cause i'm thirsty for your love
   Dancing underneath the skies of lust
Yeah feed the rain
       Cause without your love,my life
Ain't nothing but this carnival of rust
 it's all a game
    avoiding failure
  when true colors will bleed
all in the name of misbehavior
      and the things we don't need
I lust for after no disaster can touch,
   touch us anymore
     and more than ever
i hope to never fall
  where enough is not the same
      it wass before
Come feed the rain
  Cause i'm thirsty for your love
   Dancing underneath the skies of lust
Yeah feed the rain
       Cause without your love ,my life
Ain't nothing but this carnival of rust


Yeah feed the rain
       Cause without your love ,my life
Ain't nothing but thiw carnival of rust
 don't walk away

    don't walk away
when the world is burning
  don't walk away


    don't walk away
when the heart is yearning


don't walk away

    don't walk away
when the world is burning
  don't walk away


    don't walk away
when the heart is yearning.......

Επαναστάτες...

           Αν ρωτούσατε τον εαυτό σας τι θα πει επανάσταση ποια θα σας ερχόταν στο μυαλό?

Με τον όρο Επανάσταση χαρακτηρίζεται η ενέργεια του "επανίσταστασθαι" δηλαδή της γενικευμένης εξέγερσης που μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους είτε θρησκευτικούς, είτε πολιτικούς, ή ακόμα ο συνδυασμός και των δύο, (π.χ. ιρανική επανάσταση) με απώτερο σκοπό είτε την επιβολή ενάντια του κράτους, είτε την ανατροπή του καθεστώτος. Έτσι υπό αυτή την αντίληψη ο όρος απαντάται ως "πολιτική επανάσταση" και ως "θρησκευτική επανάσταση"
Επίσης με τον ίδιο όρο χαρακτηρίζεται και κάθε θεμελιώδης μεταβολή που μπορεί να επέλθει στην επιστημονική γνώση και κατ΄ επέκταση σε ριζική μεταβολή μιας υπάρχουσας κατάστασης.
  1821 Παπαφλέσας,Κολοκοτρώνης,Διάκος,Μακρυγιάνης κλπ...
.Είναι ονόματα γνωστά...ονόματα που ηχούν παγκόσμια..που έκαναν την διαφορά...Όμως θυμάται κανένας τους ανθρώπους που ξεψύχησαν αγωνιώντας?Τους απλούς στρατιώτες που πέθαναν δίπλα στην σημαία της πατρίδας τους..ΤΟΥΣ θυμάσαι?
   ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ δεν θα πει να είσαι πρώτος στις πορίες ή να δείνεις πηρά σε κινήματα..Δεν λέω ότι οι μεγάλοι ήρωες μας ονομάστηκαν άδικα ήρωες απλά θέλω να θυμίσω σε εμάς ,τους σημερινούς επαναστάτες...Ένας άνθρωπος που ζητιανεύει από ανάγκη με το παιδάκι του αγκαλιά είναι επαναστάτης...Ένα παιδί που δουλεύει παράλληλα με το σχολείο είναι επαναστάτης..Ένας  άνθρωπος που δεν έχει οικονομική άνεση αλλά σταματάει να βοηθήσει έναν άστεγο είναι επαναστάτης...Ένα παιδάκι ιποσιτισμένο ένα παιδάκι ,από το Ιράν,που πεινάει και είναι ευχαριστημένο με ένα μικρό ψίχουλο,με ένα χάδι, είναι επαναστάτης..Επαναστάτης εναντίων του θανάτου...
  Και ναι λοιπόν κατεβαίνεις κάτω για ψώνια παρατήρησε αυτούς τους απαρατήρητους ανθρώπους..Παρατήρησε τις κινήσεις τους,το χαμόγελό τους,την ζεστασιά τους..Είναι 'άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θα πει φόβος..Άνθρωποι που τα βγάζουν πέρα στις δυσκολίες όποιες και να ναι..Άνθρωποι που δεν κρατούν κακία...
  Εγώ προσωπικά τους θαυμάζω..είναι μοναδικός ο τρόπος τους αλλά επίσης είναι μοναδικό και το συναίσθημα που έχεις καθώς τους παρατηρείς....
  Εσύ τί λες?Ονομάζονται επαναστάτες ή όχι?

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Ms Confused

    Και ναι λοιπόν ξέρετε τί έχω καταλάβει? Ότι όσο περισσότερα πράγματα δίνεις στον άλλο τόσο δεν τα εκτημάει...Ξέρετε πόσο άδικο είναι να σε κατηγορούν για τα πάντα και  να μην φτες?Πόσο πραγματικά ηλίθει* εκ μέρους μου είναι να θυσιάζω πράγματα για εκείνον και εκείνος να μην τα βλέπει?Και ξέρετε πόσο βαρετό είναι να γίνετε αυτή η ιστορία ξανά και ξανά? Πώς γίνεται να μαλώνω μαζί του να είμαι νευριαζμένη μαζί ΤΟΥ για κάθετί λόγους και να ξεπερνάω τον θυμό μου μόνο και μόνο για να τον ακούω να γελάει...έστω και ένα μικρό χαχανιτό μου φτάνει..Πως γίνεται να είμαι σε άθλια κατάσταση να είμαι κρυωμένη άσχημα και παρόλα αυτά να βγένω έξω να τον δω έστω και για 5 λεπτά..για 5 δευτερόλεπτα...Και μετά όλα να ξεθωριάζουν..να καταστρέφωνται και να σβήνουν? Πώς γίνεται όλα να γυρίζουν σε μένα και όλες η θυσίες που έχω κάνει να ξεχνιούνται?Και το θέμα είναι ότι έχω απελπιστεί..Έχω χάσει κάθε ελπίδα..Η απελπισία έχει νικήσει και φοβάμαι μήπως μείνω μόνη μου...Μήπως με βαρεθούν όλοι και φύγουν..Και χαθούν...Και τότε εγώ θα μείνω με αναμνήσεις..Αναμνήσεις με πράγματα που έχασα..Με πράγματα που παραμέλησα...Αν και ξέρω ότι οι άνθρωποι που με αγαπάνε θα με στιρίξουν...Θα με βοηθήσουν αν ξανασηκωθώ..Αλλά για πόσο?Για πόσο ακόμα θα με βοηθάνε?Θα με συγκρατούν?Θα με στιρίζουν?Θα με ΑΓΑΠΑΝΕ? Και ξέρετε τι άλλο έχω καταλάβει?Ότι πραγματικά δεν με πειράζουν τόσο όλα αυτά όσο να χάσω εκείνον....Ακόμα και τώρα που είμαι υπερβολικά θυμωμένη μαζί του..Ακόμα και τώρα που μπορεί να μην θέλω να του μιλήσω σήμερα..Τον αγαπάω και παρόλα όσα έχω περάσει τον συγχωρώ κάθε φορά,οποιαδίποτε φορά..Απλά είναι κάποια πράγματα που δεν αντέχω και δεν μπορώ να προσπεράσω...!
                                                                                                                                         Ms Confused......
                                                                                                                                      καληνύχτα!! ) =