Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Πληγωμένη..

Σε κοιτούσα από εκεί....
Με κοίταξες και εσύ...με αυτά τα μελαγχολικά μάτια..
Σε πέτυχα όμως...σε έπιασα να με κοιτάς..και τότε σου χαμογέλασα..
ένα απλό χαμόγελο με τόσα μυστικά..με τόση θλίψη για χαμόγελο..
το ξέρω  πως κάνω λάθος..το ξέρω πως είσαι λάθος..όμως τα λάθη με ελκύουν.πάντα το έκαναν..και μετά?μετά τί?σε είχαν περιτρυγηρίσει τόσοι...είχα πέσει στην σιωπή..
δεν άκουγα τίποτα παρά μόνο την χροιά της φωνής σου..τίποτα άλλο δεν μετρούσε για μένα..
το μόνο που ήθελα ήταν να έρθεις κοντά μου... ήθελα μόνο μία αγγαλιά..ένα χαμόγελο..
ένα φιλί..και τα πήρα..όμως δεν ήταν δικά μου..
Σε κοιτούσα από εκεί..μα δεν ήμουν η μόνη..
Με κοίταξες και εσύ..αλλά όχι μόνο εμένα...
περίμενα να με κάνεις να νιώσω κάτι..ίσως και να περίμενα λίγη αποκλειστικότητα..
αλλά δεν την πήρα..εναντιθέτως συνέβη το αντίθετο..μπορεί να είμαι εγωίστρια..αλλά νομίζω πως εσύ με κάνεις να είμαι...φέρομαι σαν παιδί..ναι αυτό είμαι..και δεν είναι όμορφο..ούτε αστείο..δεν είσαι πια κάτι απλό για εμένα..είσαι κάτι παραπάνο..μία καθημερινότητα..
Και ναι λοιπόν δεν ανταμίφθηκα..γύρισα σπίτι και το μόνο που γευόμουν ήταν η πικρή γεύση της ταπείνωσης..ένιωθα μελαγχολία..ένιωθα μοναξιά..μου είχες πάρει τα πάντα..πώς μπόρεσα να σχηματίσω ελπίδα?και γενικά νομίζω πως δεν μπορούμε να σχηματίσουμε καμία ελπίδα...
είμαστε από 2 διαφορετικούς κόσμους...αν και ο δικός μου έλκει τον δικό σου ....ποτέ δεν θα παύουν να υπάρχουν εμπόδια..τα οποία είναι πέρα από τις δυνάμεις μου..
δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω.....
Ξέρω πολύ καλά τί πιστεύεις...νομίζεις ότι με ένα σου χαμόγελο μπορείς και κρίβεις την θλίψη σου..στους άλλους πιάνει..σε εμένα όμως όχι..Ξέρω πως νίωθεις..είσαι κουρασμένος..σε έχουν κουράσει οι καθημερινές κουλτούρες της ζωής σου..νιώθεις ποιο μεγάλος από ότι είσαι γιατί μόνο και μόνο οι καταστάσεις που περνάς είναι πολλές για να αντέξει ένας έφηβος..και σε καταλαβαίνω..\\
προσπαθώ τουλάχιστων..
Σε κοιτούσα από εκεί..αλλά δεν ήταν τα δικά μου τα μάτια που σε κοιτούσαν με λατρεία..ήταν κάποιας άλλης...ξένης..και όχι μόνο μίας..
Με κοίταξες και εσύ..χαμογέλασες αλλά εγώ ήξερα πως αυτό το χαμόγελο δεν ήταν δικό μου..
Και μετά κατάλαβα..ίσως να μην πρέπει να είμαστε μαζί..ίσως να μην είναι γραφτό..ίσως να μην μου αξίζεις ή να μην σου αξίζω..ποιος ξέρει?πάντως να ξέρεις ότι εγώ παραιτούμαι..παύω να προσπαθώ για εμάς..θα είσαι αόρατος για εμένα όπως είμαι και εγώ αόρατη για εσένα..
                                                                                                                   αντίο λοιπόν...για πάντα...

7 σχόλια:

  1. Μαράκι μην ξεχνάς και κάτι άλλο που υπάρχει στην ζωή σου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ξέρεις κάτι?το θυμάμαι και αυτό..και μου δίνει ελπίδα..τώρα πια κατάλαβα την αξία του..τα έχω ξεκαθαρίσει όλα στο κεφάκι μου και δεν υπάρχει πια η μαυρη τρύπα και η θολούρα..ξέρω τι αξίζουν..και είμαι έτοιμη να συνεχίσω να αγαπάω..να συνεχίζω να νοιαζομαι για το σωστό άτομο...γι αυτό και έπρεπε να αφήσω κάτι πίσω μου..για να μπορέσω να συνεχίσω..για να τα βγάλω πέρα...και το έκανα..απλά το άφησα..<3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χαχαχα<3είδες!!!από μικρές κινησο΄λες φένεται αν ο άλλος αξίζει..!!<3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. γλυκιά μου μην στενοχωριέσαι,δεν αξίζει.
    θυμήσου τι αξίζεις εσύ και χαμογέλα!




    [απευθύνομαι και για τις δυο σας!]



    φιλάκια:*

    ΑπάντησηΔιαγραφή